Whatever Miss Deadline - april 2024
Wat ik deed, wat mijn bezighield, wat mij inspireerde & wat nog meer; een lijstje vol liefde, lef en levenslust
April doet wat ‘ie wil. Van zonovergoten lentepracht naar stormig natte koude kledder en weer terug binnen een paar uur. Zo van buiten, zo ook bij mij van binnen. In april deed ik ont-zet-tend veel leuke dingen en heb ik ontzettend veel plezier gehad, maar ik heb ook gehuild en voelde de donkere wolken van angst en neerslachtigheid achter mijn zonnige lach drukken.
Is een lach dan een masker? Dat geloof ik niet. Je kunt voluit lachen, zelfs genieten en toch op datzelfde moment onzekerheid en spanning voelen. Ook leuke dingen kunnen die gevoelens oproepen. Op werk een Young Adult Book-event organiseren, geweldig! Vergaderen over de inkoop van Engelstalige boeken, interessant! Een dagje op een andere vestiging meelopen, gezellig! Voortgangsgesprekken die eraan zitten te komen, ok minder ‘leuk’ maar wel goed. En voor mij persoonlijk kennelijk ook triggers voor mijn ocd (obsessief-compulsieve dwangstoornis).
De laatste maand was ik me daardoor meer bewust van de spanning die eigenlijk altijd in mij aanwezig is. Gek is dat toch, dat je daar zo aan kunt wennen dat je het niet meer merkt! Ik had mijn mentor nodig om in te zien dat ik door mijn ocd - die zich bij mij vooral uit op transitiemomenten zoals van huis vertrekken - ervoor zorgt dat ik elke ochtend met een flinke stresspiek van huis ga. Ik had mijn mentor nodig om te beseffen dat mijn verergerde vermoeidheid zeer waarschijnlijk daarmee te maken heeft - en niet (alleen) met een uurtje te weinig slapen.
Op momenten van angst, stress, neerslachtigheid en onzekerheid is het soms moeilijk om de (goedbedoelde) motieven van je eigen ego scherp te zien. En ja, dan kan het gebeuren, dat je opeens in een onbewaakt ogenblik een fikse huilbui/paniekaanval krijgt op werk waarvan je collega’s even schrikken….
Deze maand was dan ook een oefening in de balans en bewustzijn. Aandacht geven aan gevoelens en gedachten opmerken. Zorg je goed voor jezelf en laat je open en eerlijk je ware zelf aan het woord? Of ben je aan het hengelen naar aandacht, zwelg je weg in zelfmedelijden en slachtofferschap?
In deze nieuwsbrief wik ik met jullie de inspirerende teksten, ervaringen en inzichten delen die mij de afgelopen tijd vonden en nieuwe moed gaven. Voor meer balans, bewustzijn en een blijere jij in mei!
XL
Wat mij inspireerde (1)
Going with the flow does not mean you sit passively back and expect everything to work out.
Going with the flow means you don’t cause yourself stress by fighting changes that are out of your control.
~ Yung Pueblo
Wat ik deed
Libris Inspiratiedag
Met een deel van het team van de winkel gingen we naar de jaarlijkse Libris Inspiratiedag. Een dag vol lezingen, presentaties en workshops met auteurs van boeken die het komende jaar gaan verschijnen. Zo kwamen David Nicholls (One day), Renske Leijten (voormalig SP-kamerlid), Lale Gül (Ik ga leven), Frank Westerman en Tim Hofman vertellen over hun nieuwste boek. Shelley Read (Ga als een rivier) was ‘eventjes’ overgevlogen voor een signeersessie en kookboekenauteurs hadden voor de lunch gerechten uit hun nieuwste kookboeken klaargemaakt.
Tussendoor kon je kiezen uit workshops, zo leerde ik van Adriaan ter Braack (bekend als Sjamadriaan op Instagram - Eigen onderzoek eerst) over alle desinformatie die influencers de wereld in slingeren, vertelde Adwin de Kluyver (De eilanden van goed en kwaad) over de bijzondere rol die eilanden spelen in de geschiedenis van de mensheid en vertoefde ik bij Mark Stokmans (Spiegeldagen) even in het Spanje van vlak na de Burgeroorlog. Een fantastische dag die de toch al grote leeshonger flink heeft aangewakkerd bij het hele team. Gelukkig gingen we naar huis met elk een tas vol leesexemplaren :D
Bijpraten in Utrecht: hartsvriendinnen voor een dag
Eén, soms twee, keer per jaar zien we elkaar in Utrecht en dan praten mijn lieve hartsvriendin S. en ik uuuuuuren tot we weer helemaal op de hoogte zijn van wat er speelt in elkaars leven. Waarom Utrecht? Omdat we elk aan een ander uiteinde van het land wonen. Hoe word je dan toch hartsvriendinnen? Omdat we ooit allebei razend fan waren van Robbie Williams (don’t judge!) en we intensief contact hadden door het fan forum en uiteindelijk elkaar ook fysiek gingen opzoeken. Waarom zie je elkaar dan maar één keer per jaar? Omdat de Robbie Williams-gekte bij ons allebei zakte naar een nostalgische genegenheid en onze dagelijkse levens steeds meer uiteen gingen wijken.
Maar ondanks dat toch hartsvriendinnen? Jazeker. Met S. sprak ik die dag in Utrecht nog een hele tijd over het fenomeen vriendschap. Allebei hebben we nooit echt een grote vriendenkring gehad (afgezien van de RW-fans ;) of vriendinnen die we van jongs af aan kennen en met wie we als zussen zijn. Vrienden komen en gaan bij ons - meestal in samenspraak met verandering van interesses of omstandigheden. Soms blijven ze een hele tijd, soms maar kort, maar de duur en de tijdelijkheid van een vriendschap is geen directe graadmeter voor die diepgang van een vriendschap, zo kwamen we tot de conclusie.
S. en ik hebben in wezen maar één keer per jaar contact, maar op dat moment is onze connectie tot op het bot. Vanaf het moment dat we elkaar treffen op het station zijn we zo diep in gesprek dat we eerst drie keer verdwalen voor we de juiste route vinden naar het centrum (een route die we toch al tientallen malen hebben gelopen!). We hebben ons bescheurd maar ook samen gehuild, elkaar getroost en moed ingesproken en elkaar bewonderd en geprezen. Uitgeput van emotie maar met een hart vol, stap ik dan weer op de trein. Tot volgend jaar, lieve S.
Wat ik nog meer deed:
Mijn boekenkast lexicografisch en categorisch reorganiseren waardoor ik ontdekte dat ik letterlijk 3 kasten (!?) aan nog ongelezen boeken heb *no shame*
Een avondje gezellig eten en bijpraten met mijn blog&boekclub-vriendinnen. Van vriendin M. kregen we deze geweldige, zelf ontworpen Booktrovert-trui uit haar eigen Etsy -shop!
Een Gilmore Girls binge-avond met een collega-bestie, uiteraard met Gilmore-waardige hoeveelheden aan sushi, chips, snoep, chocola, koffie, pop-tarts en koekjes
Een dagje voor uitwisselingsstudent spelen en meedraaien op een van de Groningse filialen van onze boekhandel
Quote
People will try to put the same limitations on you that they put on themselves.
Don’t mistake their insecurities for your ceiling.
~Mark Manson
Wat mij inspireerde (2)
Memento mori
‘Pluk de dag’, ‘Leef alsof het je laatste dag op aarde is’…. Ik heb me altijd ongemakkelijk gevoeld bij dergelijke uitspraken. Ik snap de gedachte erachter, de bedoeling te inspireren en motiveren, maar ik krijg meteen stress; ik heb niet de geestelijke en lichamelijk energie om elke dag zo te leven! Zal ik daardoor later spijt krijgen en is het dan eigen schuld, dikke bult?
Zo langzamerhand ben ik deze uitspraken anders gaan interpreteren, des te meer na het overlijden van mijn jongere nichtje. Een gebeurtenis die voor veel mensen juist aanleiding is om de bucket list erbij te pakken, vermoed ik. Het gevaar van die reactie is dat ‘pluk de dag’ een krampachtige dwang tot genieten wordt, uit angst later spijt te krijgen.
Memento mori: gedenk te sterven. Oftewel: vergeet niet dat je op een dag zult sterven. Het is de enige garantie die we hebben in het leven. Er komt een dag dat alles voorbij is. Bij het kijken van bovenstaand filmpje - een oud interview met schrijver Maya Angelou - viel opeens het kwartje: dat geldt ook voor spijt.
Misschien zal ik later spijt hebben van dingen die ik niet (genoeg) heb gedaan. Maar op het moment dat ik het leven verlaat, zal ik ook de spijt achterlaten. Dat vind ik een geruststellende gedachte. Uit-eindelijk doet het er allemaal niet toe, de spijt, de schaamte, de schuld, de angst. Wat niet wil zeggen dat ik dan nu maar meteen het bijltje erbij neer wil gooien of erop los leef. Integendeel, ik wil juist - zoals Maya Angelou in het fragment zegt: alles geven wat ik in me heb. Niet voor later, maar voor nu op dit moment. En als dat op dit moment betekent dat ik niet méér te geven heb dan uitgeput op de bank liggen met een boek, dan is dat wat het is. Niet krampachtig, zonder spijt, van dag tot dag.
Boekenbuit
Zoals beloofd in de nieuwsbrief van maart, een (selectie!) van de boeken die ik afgelopen tijd kocht en kreeg. Snappen jullie nu hoe ik aan drie kasten nog te lezen boeken kom? *still no shame*
Literatuur / fictie
Funny story - Emily Henry (romantische fictie)
Enlightenment - Sarah Perry (historische fictie)
The Fox Wife - Yangsze Choo (historische fantasy)
The Kamogawa Food Detectives (Japanse cozy mystery)
The Other Valley - Scott Alexander Howard (magisch realisme)
Prize women - Caroline Lea (historische fiction)
The Invisible Women’s Club - Helen Paris (hedendaagse fictie)
Non-fictie
The age of magical overthinking- Amanda Montell (psychologie/zelfhulp)
Rauw; het eerlijke verhaal van David de Vos - Marcel Langedijk (biografie)
Middeleeuwse medemensen - Jonas Roelens & Nathan van Kleij (geschiedenis)
De kunst van mensen kennen - David Brooks (psychologie)
Het Kruis; biografie van een symbool - Alfred C. Bronswijk (theologie/geschiedenis)
Tiny Traumas - Dr. Meg Arroll (psychologie)
Gedachten zijn klootzakken; tem je innerlijke vijand - Sanne van Arnhem (psychologie/zelfhulp)
Heksenjacht - Dick Harrisson (geschiedenis)
Tricky tijden - Jitske Kramer (antropologie / mens & maatschappij)
Wat mij inspireerde (3)
En hoe gaat het met jou? Laat het me weten in de comments of stuur een berichtje! XL