Miss Deadlines 5 W's van november 2023
Wat ik deed, wat ik las, wat mijn bezighield & wat nog meer; een lijstje vol liefde, lef en levenslust
November. De thermosstaat zetten we nu dan toch echt een tandje hoger en het lijkt wel of daarmee ook mijn stress stijgt. De feestdagendrukte begint al op gang te komen in de winkel en ik merk dat ik het allemaal niet zo hebben kan. Maar gaat het echt niet zo goed met mij of denk ik dat alleen maar? Want, zoals je hieronder kunt lezen, gebeurden er vooral goede en leuke dingen afgelopen maand:
Wat ik deed
Omdat schilders van de huisbaas aan de slag moesten met onze raamkozijnen en voordeur, logeerde ik een paar dagen met de katjes bij mijn ouders. Best gek om weer even thuis te wonen hoor. En ik deed een interessante ontdekking door weer even mee te draaien in mijn oorspronkelijke gezinssituatie: ik lijk meer op mijn ouders dan ik dacht! Of gaan we meer op onze ouders lijken, naarmate we ouder worden?
De katjes vonden het ondertussen ook heel gek, vooral mijn kater Morris was vreselijk boos dat ik hem uit zijn territorium had ontvoerd (heftig blazen en al klaagmiauwend en zwiepstaartend over de gang stampen, oei zo kende ik hem niet!) Behoorlijk zielig, maar het alternatief om ze gewoon thuis te laten zag ik niet zitten. Ik was al de dood dat de katjes in een onbewaakt ogenblik zouden ontsnappen en kwijt zouden raken. De gedachte alleen al, bezorgde me al weken zenuwen. Zoals altijd waren de zorgen erger dan de realiteit. Best ironisch eigenlijk, gezien wat er de eerste dag dat we thuis waren gebeurde…. (zie ‘Wat mij bezighield’)
Ik stuurde een ‘Cozy Season’-pakket naar mijn boekclubvriendinnen met kruidige sinaasappel-kaneelthee, knutselplaten voor de kids en natuurlijk een fijn boek om mee onder een dekentje te kruipen. Gewoon omdat het kan en ik er zelf heel blij van wordt om te kunnen delen wat voor leuks ik elke dag langs zie komen in de boekhandel. Onder andere dit boek: The Pumpkin Spice Café van Laurie Gilmore, een flinterdun verhaaltje met een vleugje smut - precies goed om na een lange dag mee te ontspannen als het buiten donker en guur is:
Ik stond met een boekentafel bij de ‘Literaire Hemel’, een maandelijkse literaire avond in het plaatselijk beroemde bluescafé De Amer in het Drentse dorpje Amen (vandaar de mooie woordspeling met ‘hemel’). De eerste keer dat ik in mijn eentje de boekhandel vertegenwoordigde bij een evenement. Best spannend vond ik dat, maar het was gezellig en ik heb goed verkocht!
Quote
Maturity is knowing that when your mood is down you should not trust the way you see yourself
~ Yung Pueblo
Wat ik zag
Baba
Met AFP ging ik naar de voorstelling ‘Baba’ van Willem Voogd en Evgenia Brandes, gebaseerd op een eerdere podcast van Voogd over zijn Russische oma. Ik was stiekem een beetje bang dat ik er niks aan zou vinden, maar man wat een puik staaltje theater werd daar neergezet. Goed verhaal, intrigerend acteerwerk en geweldige muziek.
Robbie Williams documentaire op Netflix
Ooit was ik megafan van Robbie Williams. Ik durf zelfs te beweren dat mijn idolatie me geholpen heeft om uit mijn kooi van angst te breken. Ik wilde zo zo zo graag naar een concert van hem dat ik ging, ondanks mijn verlammende angst voor alles wat nieuw, anders, ver van huis en in het gezelschap van vreemden is. Nu is die hoteldebotelheid gekristalliseerd naar een dankbare genegenheid. Zijn nieuwe documentaire die onlangs op Netflix verscheen wilde ik dus wel zien.
Confronterend. Zijn worstelingen met zijn depressie en angst waren niet onbekend, maar juist op het moment dat hij in de documentaire vertelt dat het concert in Leeds van 2006 zijn absolute dieptepunt was - hij stond nota bene met een paniekaanval op het podium - flitst voor een seconde mijn eigen gezicht door het beeld, genietend van precies dat concert en trots dat ik mijn angst voor reizen, mensenmassa’s en van huis zijn overwonnen had om er bij te zijn…. Ik was er even van slag van. Voelde me haast schuldig, dat ik daar heb staan genieten van iemand die in diepe nood was. Maar zo werkt het niet natuurlijk. We zijn niet verantwoordelijk voor de ander, maar we kunnen er wel rekening mee houden dat je nooit helemaal weet wat er in de ander schuilgaat.
(Voor wie nieuwsgierig is: deel 3, minuut 44 (5 minuten en 40 seconden resterend) )
Naasten die ernstig ziek zijn of met wie het niet goed gaat
Zorgen maken helpt niet, je kunt er niets mee afdwingen of veranderen. En toch, voel ik me schuldig als ik me geen zorgen maak, of er even niet aan denk. Als ik toch leuke dingen doe of moet lachen. Of - en ik durf dit nauwelijks te typen - als ik eigenlijk geen moed (lees; geen zin?) heb om aandacht aan iemand te schenken.
Voor mij staat je zorgen maken gelijk aan liefde. Verstandelijk weet ik inmiddels dat dat niet klopt, maar het gevoel zit diep. Als ik me zorgen maak om iemand, gaat die persoon me letterlijk en figuurlijk aan het hart - en vice versa. Dat is mijn diepste overtuiging.
Het is een terugkerende oefening om die twee zaken - zorgen en liefde - van elkaar los te koppelen en mezelf toe te staan zonder schuldgevoel mijn eigen leven te leiden.
Mijn groeiende, niet meer in toom te houden verontwaardiging, ongeduld en frustratie
Ik weet niet of het iets is wat ik altijd al in mij had, maar nooit opmerkte. Of dat het iets nieuws is. Of iets dat ik tot dusver altijd onderdrukt heb. Het lukt me in ieder geval steeds minder goed om mijn ergernissen en frustraties te maskeren. En dat is niet handig als je in een winkel werkt.
De meeste mensen zullen zeggen dat het juist hun naasten zijn die het meeste hebben te verduren van hun nukken. Dat is bij mij helaas ook het geval … maar niet alleen. Ik reageer me juist ook af op onbekenden, nog erger: klanten…. En dat is echt niet ok als je in een winkel werkt en het je baan is om beleefd en behulpzaam te zijn. Het lukt me alleen niet meer. Ik heb geen geduld meer voor onbeleefd gedrag.
Sinds wanneer is het ok om zonder ook maar te groeten je telefoon in iemands gezicht te duwen (met een screenshot van Bol.com) en dan te roepen: ‘Dit boek, pak je het even in?’ Ook hallo.
En nee, ik ben geen wandelende boekendatabase, dus als u zegt ‘Ik zag laatst een boek ergens op televisie, ik weet de titel en de schrijver niet meer, noch waar het over gaat, maar de kaft was rood’ dan weet ik niet (altijd!) meteen welke titel u bedoelt. Dat maakt me vervolgens nog niet zo dom dat u de naam Charles Dickens voor me moet spellen.
Steeds vaker bijt ik van me af en laat merken dat ik het gedrag van de klant niet op prijs stel. Het gekke is, vroeger wenste ik altijd dat ik meer voor mezelf durfde op te komen en niet over me heen zou laten lopen. Nu ik dat doe, ontdek ik dat ik er helemaal niet blij van wordt of trots op ben. Ik doe mezelf denken aan Walther Matthau in ‘The Odd Couple’ (zie clip hierboven) of ‘Grumpy Old Men’ en hoewel ik dat fantastische films vind, beschouw ik het niet als een persoonlijkheid om naar te streven. Ik schrik van mezelf als ik zo bot uit de hoek kom en zit daarna met een rottig schuldgevoel; zo wil ik ook niet zijn!
Zou het de perimenopauze zijn? Dat zou me in ieder geval een goed excuus geven. In de tussentijd probeer ik me in ieder geval bewust te zijn van mijn kolkende gedachten en emoties en mezelf te trainen in loslaten.
Paniekaanval
Na drie dagen bij mijn ouders logeren (zie boven ‘Wat ik deed’), konden de katjes en in weer naar huis. Alles was goed gegaan. Dankzij de lieve zorg van mijn ouders voelde mijn boze kater zich uiteindelijk toch best op z’n gemak en niemand was ontsnapt. Die hobbel hebben we ook weer gehad, dacht ik…
De eerste dag dat we weer thuis waren, kon ik Jude op een gegeven moment nergens meer vinden. Zoeken, roepen, met het zakje koekjes schudden - ze kwam niet tevoorschijn. We hebben overal gezocht. Met AFP (Aller Favorieteste Persoon) heb ik het huis wel drie keer over de kop gehad. In kasten kijken, onder het bed schijnen met de zaklamp, alle hoekjes en gaatjes af. Nergens. Ik weet niet hoe lang we gezocht hebben - mogelijk was het slechts 10 minuten maar het voelde als uren - maar ik raakte al heviger in paniek. Ik kon alleen maar denken: ik ben haar kwijt, ik ben haar kwijt, ik ben haar kwijt - er is vast iets heel ergs met haar gebeurd en dat is mijn schuld! Jankend en trillend trok ik deuren en lades open, keek in de wasmachine en kroop voor de zoveelste keer onder het bed door. Tot ik zag dat de schilders een raam open hadden laten staan. Een raam waardoor je op het plat dak uitkomt naar de buren. Mijn paniek was compleet en ik brak. Blind ben ik naar buiten gehold om op straat en in de tuin van de buren te roepen en zoeken. Tot AFP vanaf het balkon roep: ‘Ze is hier!’. Zat mevrouw doodleuk haar brokjes te eten in de woonkamer. Waar ze heeft gezeten weten we nog steeds niet. Van opluchting barstte ik opnieuw in huilen uit. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik was kapot. Ik had een lang weekend vrij en dat is maar goed ook want het kostte me dagen om werkelijk te kalmeren. Volledig onnodige paniek en stress dus, maar leg dat maar eens uit aan het angstmonster in mijn hoofd… Gelukkig heb ik dergelijke paniekaanvallen niet meer zo vaak en was AFP nu bij me met al zijn redelijke en kalme tegenwicht, maar ik werd er even weer bij bepaald hoe makkelijk angst je in de greep kan krijgen als je niet oplet.
Wat mij inspireerde
Lieve vriendin en blogbuddy (@)pinchofjo stuurde me dit citaat van
(@)womanceogossip op Instagram:
Women need other women in their lives who think they are a big deal. No competition, no backhanded comments, no jealousy, just an ‘I love you, I support you and there is no one on earth like you’ kind of energy.
~Womenceogossip
Dit is zo waar! Ik vlei mezelf met de gedachte dat ze aan ons vriendinnengroepje moest denken toen ze deze quote stuurde, maar ik voel me ook aangesproken en aangespoord. Zo wil ik zijn (en niet die bitse, voor mijn vriendinnen, voor de vrouwen in mijn familie en voor de vrouwen op mijn werk en alle andere vrouwen in mijn omgeving.
Wat ik schreef
Deel 2 van mijn blog met gadgets en trucjes die helpen een volwassen leven te leiden, staat nu online! Lees ‘m hier:
» » » 7 gadgets en trucjes die mij helpen als volwassene te functioneren
Boekenbuit
Na het confronterend hoge getal waarop ik vorige keer uitkwam bij het optellen van mijn boekenbuit van de maand, probeerde ik me deze maand in te houden. Oei, dat was moeilijk. Alvast beginnen aan de kerstinkopen, hielp een beetje om mijn boekenkoopdrang te bevredigen - ook al is het niet voor mezelf, een boek kopen voelt goed! Toch heb ik wel weer een aardig rijtje toegevoegd aan de stapel naast m’n bed, waaronder deze twee aanraders:
Gun iedere kabouter zijn eigen muts - Aaf Brandt Corstius: verzamelde levenslessen van mijn favoriete columnist Aaf Brandt Corstius
Kinderen krijgen is optioneel - Marloes de Vries: voor de bewust kindvrije vrouw. Marloes de Vries is in de eerste plaats bekend als illustratrice, maar ze heeft ook boeken gemaakt over het volwassen leven en het leven als volwassene zonder kinderen en zonder kinderwens. Een boek waar ik al heel lang naar uitkeek! En gezien de blijvende positieve reacties op mijn blog ‘GEEN kinderwens, durf jij het aan?’ is dit een onderwerp dat heel veel mensen aangaat.
XL