42 and counting
Als kind heb ik lange tijd gedacht dat mijn moeder 42 jaar oud was. Jarenlang hield ze het vol, elke verjaardag weer; ‘Hoe oud ben je nu mam?’, ‘42 schat’. Nu ben ik zelf 42 geworden en maak ik mensen graag in de war met de uitspraak dat mam en ik nu even oud zijn. Voor het eerst begin ik me daardoor af te vragen hoe het leven van mijn moeder eruit zag toen zij ‘voor het eerst’ 42 werd.
Haar leven zag er volkomen anders uit dan het mijne nu:
fulltime+ aan het werk in haar eigen kapsalon met zes personeelsleden,
getrouwd met mijn ook fulltime+ hardwerkende vader,
moeder van twee kinderen (12-jarige ik en mijn jongere broertje),
een eigen - mooi maar onderhoudsonvriendelijk - huis
en letterlijk elke avond sociale en/of maatschappelijke verplichtingen die zonder morren werden nagekomen (“dat deed je gewoon”).
Mijn moeder kenmerkt zicht door een welhaast tomeloze energie en gedrevenheid waar ik me nog steeds over verbaas en die ik helaas niet heb geërfd.
De kale biografische gegevens van mijn moeder op haar 42ste staan haaks op die van mij. Welke dromen, wensen of verwachtingen zou mijn moeder hebben gehad toen ik werd geboren? En is daar iets van terechtgekomen? Ik betwijfel het eerlijk gezegd.
Mijn moeder heeft me vaak genoeg verteld dat ze trots op me is, maar zou ze niet ook af en toe stiekem teleurgesteld kunnen zijn? Heb ik het leven dat ze me heeft geschonken met voldoende dankbaarheid in ontvangst genomen en de moeite waard gemaakt?
Oh, als ik even goed bij mezelf voel, hoef ik niet te twijfelen hoor. Mijn moeder is hartstikke trots op me en haar liefde is onvoorwaardelijk. Want wat ik me eigenlijk echt afvraag is:
Vind ik zélf dat ik ben wie en waar ik zou willen zijn?
De vraag stellen, is ‘m beantwoorden: soms wel, maar vaak ook niet.
Van dat laatste geef ik graag sociale media en maatschappelijke verwachtingen de schuld, maar de invloed van beide zou geen voedingsbodem vinden als ik niet diep van binnen geloofde in wat een oeroude angst me influistert: mijn leven is niet goed genoeg. Ik ben niet goed genoeg.
Onlangs deelde Gretchen Rubin een korte anekdote uit haar A Little Happier-podcastserie op haar Instagram:
Ze vertelt dat ze voor de badkamer nieuwe handdoeken ging kopen. Op zijn vraag of ze mooie handdoeken heeft uitgezocht, reageerde ze: “Goed genoeg, als we later echte volwassenen zijn, kopen we wel mooie handdoeken.” Later denkt ze bij zichzelf: “Waar had ik het over? Zal ik me ooit echt volwassen voelen?”
“Soms”, schrijft Rubin, “is het moeilijk om te accepteren dat ik nu mijn enige echte leven leid.” Als volwassene leeft Rubin niet het typische huisje-boompje-beestje-leven (‘suburban life’) waarin ze als kind is opgegroeid en ergens is ze nog steeds in de veronderstelling dat deze levensfase nog moet komen. Alsof haar leven nog niet is begonnen en dat het heden slechts een voorbereiding is op het echte leven dat ze zal hebben in de toekomst. Aan de andere kant heeft ze ook vaak het gevoel dat ervaringen en mijlpalen voorbijvliegen. Alsof ze van proloog naar epiloog is gesprongen en het middenstuk van de ervaring heeft gemist.
(Lees Gretchen Rubins blog in het Engels op gretchenrubin.com of luister de A Little Happier-aflevering:
Dat kwam binnen. Ook ik voel me met mijn 42 jaar nog steeds niet volwassen. Ook al is het tegenwoordig bij lange na niet meer ongewoon om niet het traditionele huisje-boompje-beestje leven te hebben.
Met een schok besefte ik dat ik vaak nog steeds in de wachtstand leef. Alsof mijn leven nu slechts een oefening of training is voor later wanneer mijn echte leven begint.
Later -
wanneer we een ‘echt’ huis hebben gekocht,
wanneer ik weer auto durf te rijden,
wanneer we genoeg geld hebben om op vakantie te kunnen gaan,
wanneer…,
wanneer ik eindelijk ontdekt heb wie ik nu eigenlijk ben.
Zeven jaar geleden startte ik mijn blog ‘Miss Deadline’ met “ontboezemingen van een laatbloeier op zoek naar liefde, lef en levenslust”. Ik wilde mijn weg naar volwassenheid, naar zelfontplooiing vastleggen en delen in de hoop ook anderen te bereiken die zich net als ik voelden - iemand die mijlenver op haar leeftijdsgenoten achterloopt en het volwassen worden maar niet onder de knie krijgt.
De zelfbenoeming tot laatbloeier was aan de ene kant een hoopvolle met de verwachting dat ‘mijn tijd’ nog moest komen.
Aan de andere kant vond ik dus kennelijk ook dat het nu nog niet mijn tijd was - wat dat ook eigenlijk moge betekenen. En hoewel ik in veel opzichten ouder, ervarener en wijzer ben geworden - dat gevoel heb ik nog steeds.
Lange tijd had dat gevoel ook te maken met dat ik nooit moeder ben geworden. Ik heb nooit een kinderwens gehad waardoor het wel-of-geen-kinderen-dilemma me bespaard is gebleven en mijn kinderloosheid dus niet ongewenst is. Het ontbreken van die kinderwens was echter op zichzelf wel iets dat ik van mijzelf moest leren accepteren. Het voelde toch als een manco als vrouw. Alsof ik in gebreke bleef en een belangrijke stap - zo niet de belangrijkste stap - zomaar heb overgeslagen.
Mijn vriendinnen met kinderen, vaak in leeftijd zoveel jonger, leven een zoveel volwassener (en veeleisender!) leven dan ik. Ik geloof absoluut dat het ouderschap een versnelde opleiding tot volwassenheid is. Niet de enige opleiding, ik ken ook zeker wel vrouwen die overtuigd kinderloos zijn én zelfverzekerd volwassen in hun schoenen staan. Maar toch blijkt die connectie tussen moederschap en volwassenheid in mijn hoofd een hardnekkige. Ik wóu dat ik het wilde, maar ik wil het niet - dat ik een belangrijk verschil.
Kortgeleden hoorde ik me in gesprek met mijn ouders dan ook zeggen dat ik me verzoend heb met mijn uitblijvende moederschap én ontbrekende kinderwens. Dat is langzaam zo gegroeid. Wat hielp is dat mijn ouders nooit verwachtingen daarin hadden en geen teleurstelling hebben geuit, alleen begrip.
Nu, op mijn 42ste zie ik: geen kinderen krijgen liet voor mij de weg vrij om een ander pad naar volwassenheid te bewandelen. Een die meer binnendoor gaat, via achterafweggetjes en modderpaden, en die daardoor veel moeizamer, rommeliger en onduidelijker verloopt. Niet in de laatste plaats doordat een angststoornis aanvankelijk de route uitstippelde. Maar wel míjn pad, met heel veel mooie inzichten, ontdekkingen en ervaringen.
Nu, op mijn 42ste, bedenk ik: misschien moet mijn tijd inderdaad nog komen, misschien niet. Misschien zit ik er al midden in!
Hoe dan ook: DIT ( wat dit dan ook is) is NU mijn leven. Je mag streven, ambiëren, dromen, strijden, maar je doet jezelf en het leven tekort als je de blik alleen op de toekomst gericht houdt.
It does not do to dwell on dreams and forget to live
~ Albus Dumbledore
Of zoals Rubin zegt:
Dit is mijn echte leven; dit zijn mijn echte handdoeken; nu bloeien de chrysanten onder de bomen felgeel in het heldere herfstlicht.
Vandaag ben ik jarig en word ik 42. Mijn cadeau aan mezelf is dit inzicht:
Ik heb geen deadlines gemist.
Er zijn geen deadlines in een leven.
Nu ben ik 42. En dat telt.
XL